ကံတရားကို ဖဲခ်က္ေတြလိုဆြဲ
လိုရာလည္းမရေကာ
“ဆိုးပါ့ ေလာကႀကီးရယ္”လို ့
ေအာက္အီးၿပီးေတာင္မေန
ခ်က္ခ်င္းႀကီးကို ထညည္းမိတယ္။
အံဝွက္မရွိတဲ့ ေလာကဓံကို
ေျပာင္းျပန္လိုက္ေတြး
အဆန္ကို အစုန္ထင္
ပုံျပင္ေတြနဲ ့ဒ႑ာရီအၾကား
ေလထန္ေအာက္
သက္မေပ်ာက္တာေတာ္ေသး။
အေတာင္တစ္ဖက္နဲ ့ပဲ အားစိုက္ပ်ံ ့ဖို ့
ခြန္အားတစ္စုံ ပဲ့က်န္ေနေသးလို ့...။
ငါမွားလား မင္းမွားလား
အျဖဴအမဲ သည္းကြဲရေအာင္
ဒီက်င့္စဥ္ေတြ
ကိုယ္တိုင္ကလည္းဥာဏ္မမွီ..
ေလာကႀကီးဟာ ေလာကပဲ
ဘာမွေအာခ်စရာမွမရွိတာ
အျဖစ္အပ်က္ အတက္အဆင္းနဲ ့
ေသခ်ာတာတစ္ခုက
ငါ့ အရိပ္ ငါတက္နင္းမိတာေတာ့ အခါခါပဲ။
မတတ္ခင္သာ အသင္ခက္တဲ့အၿပဳံး
တကယ္တမ္း....
အရႈံးခန္းမွာ ျပဳံးတတ္လာၿပီ။
ဒါေပမဲ့...
အတုမဟုတ္ဘူး။
ဟန္ေဆာင္ျခင္းကင္းတဲ့ေလာက
ငါလည္း ထပ္ဟန္ေဆာင္ဖို ့မွမလိုေတာ့
က်န္တာ..
သူ ့သေဘာသူေဆာင္ေပါ့။
ေငြေၾကးေတြနဲ ့ကစားရင္း
သားေကာင္တစ္လွည့္ မုဆိုးတစ္လွည့္
ျပကြက္ေတြလည္း
ဆန္းၾကယ္တယ္။
အဲ့တာေၾကာင့္_
အေမအၿမဲေျပာခဲ့တာ
“သား..ဘယ္သူတရားပ်က္ပ်က္
ကိုယ္ဘက္ကမပ်က္ေစနဲ ့”တဲ့..
အေတာင္က်ိဳး၊အိပ္မက္သိုးေတာ့မွ
ထသုံးမိတဲ့ စကား....။
ခပ္ခါးခါးမွာ ခပ္ဝါးဝါးဆင္
မျမင္တတ္လို ့လား..
မဟုတ္ပါဘူး..
မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တာ..။
ပင္ကိုေရာင္ျပင္ ေရာင္စဥ္မဟုတ္
စြန္းထင္မႈေအာက္
ခုႏွစ္ေထြအကရဲ ့ တစ္ည
ငါရလိုက္တဲ့ ညေၾကးေတြ
တစ္သက္ထားေတာင္ စားမကုန္ဘူး။
အိပ္မက္ေတြကရွည္လိုက္တာ..
အခ်စ္ကိုလည္း စိတ္ကူးယဥ္
အဆင္ေတြလည္း တင့္
အခ်ိန္ေစ့ကာ ေခါင္းေလာင္းထိုးေတာင္
ငါမႏိူးခဲ့ဘူး။
ဝမ္းေရးက လြမ္းေရးထက္ခက္တာအမွန္ပဲ။
ဘာေတြ.. ညာေတြ.. ဆိုတာေနာက္ထား
အရင္ဆုံး ငါ့အထုပ္ ငါပိုက္
လမိုက္မိုက္မွာပဲ
အတၱနဲ ့မာနအမႈိက္ၾကားက
မိုးယိုေနတဲ့ အိပ္မက္ေတြ
ဖာေထးရအုံးမယ္။ ။
ေလလြင့္လူ(ကမာေျမ)
