တကိုယ္ရည္ က်ရႈံးခန္းအပိုင္းဆမ်ား

ဘဝကို လင့္စင္ထိုး ခပ္ရိုးရိုးေမွ်ာ္ေနေတာ့မယ္

တခါခါ င့ါအိပ္မက္ေတြက်ေပ်ာက္သြားလည္း

ျပန္မရွာရေတာ့ဘူး

ဒါဆိုရင္..

ခပ္ရိုင္းရိုင္း ေလေျပတစ္ဝက္နဲ ့

ေျခသံေတြလည္း တိတ္ေပါ့..

ငါ့ပိုင္တာဆိုလို ့

မင္မေျခာက္ေသးတဲ့ ဒဏ္ရာတဝက္တပ်က္နဲ ့

ထည့္မေလာက္တဲ့ ရင္ဘတ္တစ္ခုရယ္..

လုံေလာက္ေနပါၿပီ။

ငါ့ဆီ နာမတစ္ခု အမွတ္မထင္ေရာက္လာတယ္

“ကဗ်ာဆရာ”တဲ့

အဲ့လိုသာ ျပည့္စုံေနရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ။

ဗီဇနဲ ့ခံစားခ်က္မွာ ဘာရသ ဘာမွမရွိ..

ငါ့ကိုငါ ခပ္တင္းတင္းပဲ ျငင္းပါတယ္“မခံယူဝ့ံပါ”။

ေခတ္လည္းမၿပိဳင္၊ေခတ္လည္း မပိုင္

ေခတ္နဲ ့ဆိုင္ေနလို ့

မယုံတဝက္ပုံျပင္ေျပာတမ္းမွာ

အေတာ္ေတာင္ခရီး ေပါက္ေနၿပီ။

အေမွာင္ေၾကာက္လို ့ ေခ်ာင္ခိုေလွ်ာက္ကာမွ 

အလင္းကလည္း ေပ်ာက္။

ညအိပ္ယာဝင္ ေဝဒနာပုံျပင္ေတြမွာ

သဇင္ပန္းနဲ ့ စံပယ္ပန္း ရနံ ့နမ္းရႈိက္ျခင္းအတြက္

သင္ခန္းစာကို အခါခါ ငါမေၾကခဲ့ဘူး။

ေဝဒနာေတြ ရထားတစ္စင္းသာ ျဖစ္လိုက္ပါေတာ့လား

ခံစားမႈသံစဥ္ေတြ ဥၾသသံလို သံရွည္စြဲရေအာင္။

ခင္ဗ်ားတို ့ပဲ စဥ္းစားၾကည့္

ၾကင္နာသူတစ္ေယာက္ ေကာက္ရပါတယ္

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုမွ ဓနဥစၥာေတြနဲ ့ေခ်ာက္ခ်ၿပီး

မာနကိုမွ ဖိနပ္စီးခ်င္လို ့တဲ့...

ထြက္သြားခ်ိန္ထိတိုင္ ခြ်တ္မသြားတာ“အ့ံပါရဲ့ဗ်ာ”

ေဟာဒီ့-

ကာရံမိုး၊စကၠဴကာတဲ့ အိမ္မွာမွ

မို္င္ေထာင္ခ်ီေနတဲ့ အတၱ မာနေတြ

နားေထာင္ေပးရေလာက္ေအာင္

အလင္းတိုင္မွာ မီးစာမွမလုံေလာက္တာ

ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမွာလဲ...........

 

                                             ေလလြင့္လူ(ကမာေျမ)