ေဝဒနာကို အသိုက္ဖ်က္
ခပ္မိုက္မိုက္နဲ ့ ရြက္လႊင့္
တမ္းတျခင္း ပင္လယ္ျပင္က
ခံစားမႈေတြ ထန္လွပါလား....
အခ်စ္ကို ဘဝလုပ္ ပုဒ္စာေတြကိုထုတ္
လမ္းခြဲတာ အေျဖလား...
လမ္းလြဲတာ အေျဖလား...
လြမ္းရဲတာ အေျဖလား...
မေသခ်ာမႈရဲ့ နိဂုံး ေနာက္ဆုံးေတာ့
ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးပဲ ၿပဳံးျဖစ္တာေပါ့...
ကေလးတစ္ေယာက္လို
လိုတာမရ ငိုရေၾကးဆို
ႏွလုံးသားလည္းမ်က္ရည္ေအာက္
ေတာ္ေတာ္ေတာင္ နစ္ေလာက္ၿပီ
လႊတ္ပစ္လိုက္တာပဲ ေကာင္းတယ္
ရင္ခြင္ဗလာနဲ ့ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအခြံေတြ...
ဘယ္ေရာက္ေရာက္ ျပန္မေကာက္ေတာ့ဘူး
ေတြ ့ဆုံမႈက စည္းမွန္းသိရင္
အစကတည္းက ႏွလုံးသားကိုမေက်ာ္ခို္င္းပါဘူး
ကြ်ံၿပီးမွ ျပန္ႏႈတ္ေနလည္း
ဒဏ္ရာက ေနခဲ့တာမွမဟုတ္တာ
အနာအတြက္ ေဆးရွာမရတာ
ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္...
အခုေတာ့...
အိပ္မက္ေဟာင္းေအာက္ ၾကယ္ေၾကြေကာက္ၿပီး
အလြမ္းသီဖို ့ ခံစားခ်က္ေတြေတာင္
ဘယ္နဲ ့ညာ မွားတတ္လာၿပီ....
ေလလြင့္လူ(ကမာေျမ)
2 comments:
ကဗ်ာေလးလန္းတယ္ေနာ္ေ၇းတတ္လုိက္တာ
အားေပးသြားပါတယ္
သူငယ္ခ်င္းကလည္း
လူႀကီးပဲျဖစ္ေနၿပီ
ခုထိ ငယ္ငယ္တုန္းကလို
ဘယ္ညာမွားစီးေနတုန္းပဲလား
Post a Comment